آخرین مطالب
امکانات وب
کوتاه بخونیم...
مسعودمرادپور/سیاسی: بنظرمی رسد که ،کشورهایی که از سه عنصر عبور نکنند هرگز نمیتوانند به رشد و توسعه اقتصادی برسند.دررابطه بااین فرضیه این چندنکته مهم است:
اول عبور از تاریخ است یعنی اتفاقاتی که در تاریخ یک کشور رخ داده نباید مبنایی برای سیاستگذاری آن در آینده باشد مثلا اگر ژاپنی‌ها بخواهند تاریخ را مبنا قرار دهند هرگز نباید با چینی‌ها به خاطر سالها ظلم در حقشان ارتباط برقرار کنند یا اگر تاریخ مبنا بود ویتنام هم نباید امروز با آمریکا تجارتی گسترده میداشت.
دوم عبور از موضوع هویت جامع و مشخص ویک رنگ است یعنی کشورها باید دربارۀ هویت خود اعتماد بنفس داشته باشند ولی نه آنقدر که ارتباطات جهانی با سایر کشورها را مضر برای هویت و فرهنگشان بدانند و همه چیز را بومی‌سازی و ملی‌سازی کنند.
سوم حل مساله امنیت است یعنی نباید امنیت خود را در تضاد با ارتباطات جهانی تعریف کرد ، نخست‌وزیر هند در داووس میگفت (Take-off) اقتصادی هند از زمانی شروع شد که نظم جهانی را پذیرفت اما آیا می‌توانیم بگوییم که هندی‌ها هویت خود را از دست داده‌اند یا امنیت ملی‌شان را به بیگانگان سپرده‌اند؟ قطعا اینطور نیست
ولی ما تکلیف‌مان پس از40سال با این سه عنصر روشن نکرده‌ایم و از این حیث به روسیه شباهت زیادی داریم یعنی همچنان در تاریخ پرشکوه گذشته جا ماندیم و برای حفظ آن آینده را نابود میکنیم ... بدون ثروت و امکانات مالی ، زبان فارسی و همان فرهنگ ایرانشهری و اسلامی هم که به آن می‌نازیم دچار مشکل می‌شود و ایران هر روز ضعیف و ضعیف‌تر می‌شود.
جامعه‌ای که فقیر باشد چگونه میتواند دنبال حقوق شهروندی برود؟ جامعه‌ای که از حل مسائل اولیه و اساسی زندگی عبور نکرده چگونه میتواند جامعه‌ای متمدن بسازد؟ تمدن امکانات می‌خواهد آیا کره‌جنوبی میتوانست در دهه ۶۰ میلادی جامعه مدنی بسازد؟ من از افزایش ثروت ملی با بهره‌برداری اقتصادی از نظام بین‌الملل صحبت میکنم ، این که کشور به اندازه‌ای پس‌انداز داشته باشد که بتواند به مسائلش برسد نه اینکه ٩٠درصد بودجه جاری آن صرف حقوق کارکنان دولت شود.
درک سیاستمداران خارجی دولت ما از اقتصاد بین‌الملل محدود است ، مثلا نمی‌دانیم در دنیای امروز چین چه نقشی دارد یا اینکه عربستان از ۹ موسسه معتبر بین‌المللی درخواست کرده تا وضعیت این کشور در ۲۰ سال آینده را مورد مطالعه قرار دهند و بررسی کنند برای حفظ و ارتقای کیفیت زندگی در این کشور و افزایش درآمدهای ملی آن چه باید کرد ، چرا و چطور کره‌جنوبی یا برزیل با این سرعت در اقتصاد جهانی نقش‌آفرین شدند ؟ نمی‌دانیم اندونزی با بیش از دویست میلیون نفر جمعیت چطور توانست نرخ فقر را در ۱۵سال ریشه‌کن کند ، چرا نمی‌دانیم؟ چون اکثریت سیاستگذاران ما متون بین‌المللی نمی‌خوانند و جهان را صرفا از دریچه مسائل‌امنیتی تحلیل میکنند و نمی‌اندیشند که اگر بیست سال دیگر با همین سیاست‌گذاری‌ها حرکت کنیم ایران چه موقعیتی خواهد داشت و مردم ایران چه جایگاهی در دنیا پیدا خواهند کرد.
برچسب : نویسنده : mmoradpoorgildeha بازدید : 207